Jerosche

12.    Het suffix ״dig” komt voor in jontefdig, chometsdig enz. soms in de vorm ״ding”: milleschding, flaaschding (= £ing).

13.    Ook met het praefix ״be”־vormt men adjectiva: Naast be-cheint, be-schölem, bessimche enz. treft men het type beköwed(lisch), bedalles(lisch). Zo ook van Duitse stammen bejiddisch(lisch), begescht.

Uit de vele andere noemen we be-eime, be-chiete, bemóre (alle drie = bang, uit een Hebr. stam, vrees, angst), verder be-kwöne (Hebr. kawana = aandacht), brouges (zie no. 75) beide met wegval van e.

14.    Hybride substantiva ontstaan eveneens met het praefix ״on” bijv. onchijn, onköwed (ook: diskowed), onschólem.

15.    Zeer typisch zijn de van een adjectief op ev gevormde adverbia op ״haat”, die als bijwoorden van omstandigheid dienst doen, bijv. gesonderhaat, krankerhaat, gezwongenerhaat. ״Haat” n.h.d. heit nadert in deze samenstellingen nog enigszins de oude betekenis van een substantief. Zie Kluge s.v. heit. Ook bij Gl. v. H. vindt men deze samenstellingen bijv. betriebter heit. Men vergelijke verder Mieses J. Spr. p. 189 ״Das Adverbium des Zustandes”, met vele voorbeelden op ״yhajt” bijv. jingyhajt en Bernst. bijv. p. 238. Ale kinder senen klejner hejt klüg.

Mieses ’ verklaring van hajt is onjuist.

16.    Typisch oostjiddische (slavische) afleidingssuffixen, bijv. nik, ke, yniu, tschik ontbreken geheel.

§ 6 - SPELLING, UITSPRAAK, TRANSCRIPTIE

Ten aanzien van spelling en transcriptie moest een keuze gedaan worden. Daar het Jiddisch een m.h.d. dialect tot grondslag heeft is evenals bij Tendlau en Bernstein, van het Duits uitgegaan, mede omdat anders voor niet-Nederlandse belangstellenden grote moeilijk-heden zouden ontstaan. Dus schul en niet sjoel, schmus en niet sjmoes, sikoren en niet zikoren, enz. Hierna enkele bijzonderheden:

23