Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

Selma zocht voor de zoveelste maal in haar kledingkast wat ze aan moest. Ze kon alsmaar niets vinden dat zowel gekleed als luchtig was, zelfs het dunste leek vandaag nog te warm om te dragen. Na enig heen en weer geschuif haalde ze een mouwloos, wit linnen bloesje uit de kast en ontdekte op de grond een rok die kennelijk van het hangertje was gegleden. Ze raapte hem op, het bleek die leuke, donkerblauwe klokrok te zijn, helemaal vergeten dat ze die nog had. Vorig jaar, in Aarons laatste zomer, had ze hem nog vaak gedragen omdat hij zo heerlijk zat, de stof was zo zacht en soepel, je voelde amper dat je iets aanhad. Ze hield hem voor, geen kreukje te zien. Ze stapte in de rok, knoopte de tailleband dicht maar merkte dat die haar te wijd geworden was. Door het linnen bloesje in de rok te stoppen vulde ze de ruimte weliswaar wat op, doch in de passpiegel aan de binnenkant van de kastdeur bleek het overduidelijk te zien dat de rok te groot was. En in dat witte bloesje, zag ze nu, kon ze ook twee keer. Mistroostig bekeek ze zichzelf. Zo, op haar blote voeten in die rare te wijde kleding leek ze nog kleiner dan de 1 meter 58 die ze was. Ze staarde naar haar uitgebluste ogen met de diepe kringen eronder, naar de vaalbleke teint van haar huid en vond dat ze er ziekelijk uitzag. En oud, ze leek wel jaren ouder dan de 69 die ze was.

55