Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

2

Al die tijd dat Bram hard aan het werk was, had Selma op bed liggen luisteren naar de stilte die nu verstoord werd door het hartverscheurende gehuil van een pasgeboren baby. Het gekrijs kwam van beneden uit de tuin en ze vermoedde dat dit de baby was van het geboortekaartje dat ze een paar weken geleden van de benedenburen had ontvangen. De kersverse ouders wilden zeker na hun bacchanaal in de tuin van vannacht uitslapen en hadden hun huilende kind voor 't gemak maar buiten gezet. Dergelijk onverantwoordelijk gedrag kon je van zulk soort mensen verwachten, dacht ze, 't was ook eigenlijk geen stel voor een kind. Bram had zich laatst ook al afgevraagd wat er van dat kind terecht moest komen. Of nee, 'wat er van die epsilon terecht moest komen' had hij gezegd. Bram noemde kinderen nooit kinderen maar 'epsilons' naar de Griekse letter die door mathematici gebruikt wordt voor zeer kleine getalletjes.

Blijkbaar was het moederinstinct van buurvrouw Ineke minder beneveld dan ze gedacht had, want Selma hoorde haar de baby in de tuin sussend toespreken en het krijsende kind mee naar binnen nemen.

De rust in haar kamer was weergekeerd en Selma drukte de radio aan voor het nieuws van zeven uur. Het monotone stemgeluid van de nieuwslezer begon met melding te maken van talloze gewonden ten gevolge van een kettingbotsing op de A-2. Vervolgens berichtte

41