Een plan van onbeschrijfelijke grootheid

wens ook nog eens nadrukkelijk gezegd. Natuurlijk weet vader het. Trouwens, de verpleging van zijn afdeling heeft zijn verjaardagslunch in het restaurant geregeld voor ons, dus hij zal er vanochtend heus wel meerdere malen door hun aan herinnerd zijn.'

'Dan snap ik helemaal niet wat wij hier nog doen en waarom jij nog uitgebreid op dat bankje zit. Onderhand zit pa vast al hoog en droog in het restaurant te wachten .Vooruit!'

Selma greep zich vast aan Brams uitgestoken hand en liet zich omhoog hijsen. Onvast op haar stijve, pijnlijke benen gaf ze hem een arm. 'We gaan niet meer zo hard hoor,' zei ze klagerig, 'dat kan ik niet meer.' In rustig wandeltempo liepen ze de verharde weg af, maar stonden een paar minuten later alweer stil voor het zandpad dat ze over moesten om bij het restaurant te komen en dat één grote modderpoel bleek te zijn. 'Oh nee toch,' kreunde Selma bij het zien van de drassige grond. 'Het is nog natter dan gisteren.' Bram keek omhoog en constateerde dat de uitbundig schijnende oktoberzon niet meer over de toppen van de bomen heen wist te komen, zodat dit pad in schaduw gehuld en dus na alle regenval van gister sompig bleef. 'Helaas, het is niet anders,' zei hij resoluut. 'Hier helpt geen kermen en piepen, hier moet gehandeld worden.' Hij vatte zijn moeder stevig bij de arm en loodste haar behoedzaam over de wat hoger gelegen, drogere berm met zich mee. Na zo'n vijftig meter was het leed gelukkig geleden. 'Alstublieft mevrouw, weer vaste grond onder de voeten,' zei hij toen ze het pad konden verlaten en verder gingen over een verhard weggetje. 'En nu snel op naar de lunch.' Bram klapte onderhand van de honger en met het einddoel en de lunch al in zicht,

21