Terug uit de Hel van Buchenwald

Na onze terugkomst lees ik in de pers klachten over het Nederlandsche Roode Kruis, en waar dit ook ten nauwste verband houdt met concentratiekampen — dus ook Buchenwald — zeg ik er iets over in deze brochure.

Laat ik beginnen met te zeggen, dat alle gevangenen, die voordat zij iii Buchenwald kwamen in Nederlandsche gevangenissen hadden g.-zeten, zooals Scheveningen, Haaren. het moordkamp Amersfoort, niets dan lof hebben gehad voor hetgeen door het Roode Kruis werd geprcsteerd-Zonder die hulp zouden reeds toen massa's gevangenen te gronde zijn gegaan.

In Buchenwald hebben de Nederlanders weinig van het Roode Kruis bemerkt. Van de 400 Nederlanders, die er zaten, kregen een 30 a 40 man, waartoe ook ik behoorde, af en toe een pakket. Laat ik er onmiddellijk bij zeggen: dankbaar aanvaarde pakketten! Deze pakketten kwamen om de twee maanden, maar het versturen moest sinds Augustus 1944 worden stopgezet. Van dien tijd af hebben wij nog een paar kleine pakjes gehad via Genève

Maar 360 man kregen niets, en dat was natuurlijk zuur, te meer omdat allen er zoo dringend behoefte aan hadden bij het slechte eten. De praktijk heeft ons pas op het laatste oogenblik geleerd, dat het Roode Kruis niet over onze namen en nummers beschikte, want een ,,proef-smokke-larij” van een naam en een nummer — door deze op een der ontvangst-kaarten erbij te zetten — had tot gevolg, dat bij een volgende zending ook die kameraad een pakket ontving. Er heeft dus iets aan de organisatie gemankeerd. Mogelijk hebben de Duitsche gevangenisdirecteuren geweigerd de namen en kampen van hen. die uit Nederland werden weggevoerd. on te geven. En de eigen families hebben in ieder geval de fout begaan z'ch niet met het Roode Kruis te verstaan.

Want ook dit was onze ervaring, dat na een bezoek van een of ander familielid aan het Roode Kruis pakketjes volgden.

IntusscVen zijn wij het Roode Kruis dankbaar voor het schitterende werk hier in Nederland voor ons gevangenen verricht, waarbij wij een woord van dank aan de vele milde gevers niet achterwege willen laten.

Zuster de Bussy, veel en harfelijk dank namens de kleine groep Buchen-walders voor de wijze, waarop U hen periodiek van pakketten heeft weten te voorzien.

Wij hopen, dat vele Nederlanders, nu zij de beteekenis van een instelling als het Ronde Kruis van nabij hebben leeren kennen, deze instelling niet zul* vergeten.

PIETFR ROODENBURG uit Enkhuizen, een „Rood Kruisje" op zichzelf. Nu wij over het Roode Kruis gesproken hebben, mogen wij Pieter Rooden-

38