Kamertjeszonde

63

„Jeesus Christus, Duif, hou nou je smoel!”

„k Heb sin in die klabak s’n snor! Klabakkie!” ...

De agent kijkt lachend ’t zoodje an. Scherp geeft ’m ’n sigaar.

Verder gaat ’t langs het Sarphatipark. ’t Regent niet meer. Bleeke, slappe plasjes liggen op de stoepen. Duif moddert er door, Haar sleep is kletsnat. Karel sjokt haar vort. Onzeker loopen ze langs den huizenkant, langs de kille, natte, dooie huizen, de harde, wezenlooze huizen, die te kniezen staan in den grauwen, doffen vroegmorgen.

„Zal ik nou is in die paal klimme?”, schreeuwt Duif.

„Nee loop door!”

„Nou wil ik!”

„Wees toch niet zoo verdomd lastig!”

„Ik mot in die paal weese.”

„As je nou niet meeloopt, laa’k    je zoo staan!”

„Ga jij maar door! .... ’k Sal wel thuis komme!...    Ik    mot in

die paal weese.”

„Kom nou!”

„Wat bè-jij .... toch .... 'n ... .    beroerling !-■...    Wat    bè-je ....

voor .... ’n . ... fluim zeg! . . . . Ik    mot!” ....

„Scherp, help is ’n handje!”

Met z’n tweeën sjouwen ze haar mee. Dronken, idiooterig, lacherig om alles, laat ze zich sleepen langs de huizen wier loo-den ruiten verleefd glazen in ’t kleurloos, lustloos, verleefd ochtendlicht.

Voor de huisdeur wil Duif niet naar binnen. Guus en Dirk, slaperig, bleek, praten, doen, dreigen. Ze wil niet.

„Ik verdóm ’t. ... Ik wil nog ’n luch-ie scheppe !,. .. ’t Is zoo lekker weer !”....

„Kom nou, Duif! ’t Is bij half vijf!”

„Zoo schatje !.... Zoo lekker dier van me !”

„We gaan allemaal mee naar boven! Kom nou!”

„Jij zal mijn verneuke!” — Dirk wordt nijdig.

.... „As je nou denkt dat we voor jou niet op ons nest zullen komme, hè-je 't glad mis ! . ... As je niet direk naar boven gaat, doe k de deur op ’t nachtslot!”

„Jij.... dóe .... maar!... . Ik mot ’n luchie scheppe „Zullen we d’r dragen ?”

„D r zit niks anders op!”