Kamertjeszonde

282

nèt zoo goed kon ankleeje — èn kwam opzettelijk dikwijls — opzettelijk — om emmertjes water — èn — èn — èn...

lederen dag meende Georgine nieuwe h a t e 1 ij k h e d e n op te letten. Zij oorlogde terug. „... k Heb d’r lékker d’r pan vuil teruggegeve ... als zij denkt da’k ’t angebakke email zal schoon-make voor d’r — dan heeft ze ’t mis!” — Of: „ze had de brutaliteit om ’n tafelbeschuit en vier eieren te leen te vrage, Alf — ’n Mooi bakkes, die Doedelaar, om tafelbeschuitjes te ete!... Zulleke mense vergéte altijd d’r stand. Komt ’t van ze te pas om tafelbeschuit te ete ?... En vier eiere ! ... Maar vier eiere te leen vrage ... Je had ’r geen een van terug gezien” — Of: „’k Heb ^;n slot gehange op de keukenkast, zeg... D’r lag ’n haar op ’t brood ... Echt zoo iets geméens van dat wijf. ’k Heb d’r in de spiéze. Wat 'n gemééne streek, hè ?... Da’s nou enkel om ruzie te make tusschen jou en mijn. Begrijp*ie wel ? Als jij ’n haar in ’t ete vind krijg ik een standje. — Néé, ’t was geen haar van mijn. — Heb ik zulk haar ? Kijk is ? ’k Heb m bewaard. — Is dat haar van mij? Nee, niewaar? Da’s al de derde die ’k vin. Éérst een op de kaas. Toén een in de sardines en nou een op ’t brood. Da’s géén toeval. Ik zeg je dat ’t géén toeval is. ’k Heb zellef de oogies van ’t hangslot ingedraaid. En nóu zal ’k op me groente passé. Dat verzeker ik je.” Gróót van daden was het vrouwengeweld nog niet geweest. Het was een kleine, ge-acharneerde krijg achter glimlachjes, zacht-praten. Als juffrouw Doedelaar in de kamer kwam, dee ze onderdanig-beleefd, mat van liefheid. Maar de dwarsstrakke oogen met de harde gemaakte lachkringen er onder waren in stage bescherming van haar eigendommetjes. Zoo kon ze belangstellend-glimlachend luisteren naar ’n beklag en dwar-strak oogknippren van Georgine naar ’n kring op het blad van de tafel, antwoorden, meê-beklagen, kwaadspreken en Kaatje onder het kinnetje strijken — altijd met de schadeberekening in de grijs-glanzende oogjes. Ze had een grooten, voorzichtigen haat, een knagende burger vrouwtjes-verdrietigheid, een lieve afgunst — tegenover die andere, mooie jonge vrouw, die béter leefde, béter kleeren had, dagelijks v 1 e e s c h at, die haar kind liet gaan op ’n dure school, die uitging, haar verdrongen had uit haar huiskamer. Fatsoenlijk gehuwde barbiersvrouw, vastgepolsd aan ’n geelbleeken barbier, aan ’n kelderverdieping met alléén Zondags twee ons magere lappies en anders aardappele ... aardappele ... aardappele ...