Kamertjeszonde

*23

„Snoes, wat zie je d’r lekker uit van avond,” antwoordt ze, lodderig-lief.

„Is Stien al naar bed, Duif?”

„Ze gaat net.”

„Nou laat ’r effen ’n stukkie paling eten.”

„Maken jullie d’r nou geen gewoonte van!”

„Stientje!”

„Stien!”

Het bleeke kind, met zware zwarte kringen onder de oogen, komt verlegen binnen.

„Stien, ’n stukkie paling?”

„Asjeblief Guus/’

„Of wil je garnalen?^:’

„N ee, lièver ’n stukkie paling. Yan garnalen wor ik zoo misselijk.” „Moos” — dat is Sclierpenzaal; ik noem hem Scherp — „Moos, jij zit 't dichtst bij de kast. Geef is ’n mes an!”

Scherp opent de kast. Op de bovenste plank liggen bokshandschoenen, — Dirk is dol met boksen — leege sigarenkistjes, boeken; op de tweede, vuile afleveringen van De Nieuwe Gids, een paar Baedekers, een olie- en azijnstel, een hoedendoos; op de derde, kousen, hemden, onderbroeken, wat boeken, daar naast een bord met een overgebleven stuk gehakt; op de vierde kopjes, schotels, borden, kaasstolp, tooneelschoenen, ’n bel van ’n fiets — de rest van de kast is van mijn plaats niet te zien.

„Waar liggen de messen?”

„Op de derde plank.”

„’k Zie niks.”

„Kijk jij dan ’s Dirk!”

Dirk rommelt achter de boeken, achter de kousen, achter de Baedekers, begint tegen Duif te vloeken.

„Jezus, Duif, wat ben jij toch 'n slordige verdommeling! Kan je nou niet zorgen dat de boel op z’n plaats leit?”

„Nou maak niet zoo’n kale kak.... Stien heb-ie d’r weer niet voor gezorgd, luilak!”

Stien haalt een paar messen uit de keuken, Duif schenkt zich een glaasje brandewijn in, Guus hompt paling op een sigarenkistje. De tafel ziet ’r genoeglijk uit. Naast en op een bord liggen boterhammen van het warme, dampend brood. Daarnaast op een dubbelgevouwen krant, het opengestoken sardinebusje in een plas bruine olie. Dirk peutert met een theelepeltje garnalen uit den