Kamertjeszonde

248

piesplekje op ’t tafelkleed. Mama vond ’t ook een schande. En papa gaf den raad ’n pot zwafel een paar dagen onder ’t plafond te laten branden, dan zou die kerel ’t wel benauwd krijgen.

Thuis lag Scherp op de kanapee in mijn kamer. Een kussen was onder zijn hoofd. Hij werd zelfs niet wakker toen ’k binnenkwam, zag ’r bleek uit, met zware schellen onder de oogen. „Scherrèp!”

„Watte?”

„Bè-je ziek ?”

„Hè — watte ? ... O bè-jij ’t ?”

„Scheelt ’r wat an?”

„Nee... ’k Had wat koorts... Nou voel ik me al heelemaal anders... Hoe laat breng je ’t mee ?”

„Half vijf.”

„Wat is ’t voor weer ?”

„Ben je nog niet uit geweest ?”

„Uit geweest ?... ’k Ben maar blijven doorslapen ... Zou ’k nog ontbijten ?”

„Wil ’k wat voor je halen ?”

„Wil je?”

Ik ging even uit, kocht wat broodjes en ’n haring. Dat zou ’m wel opknappen.

Nog lag-ie toen ’k terugkwam, met z’n gezicht naar de kanapee* leuning.

„Hé Scherrèp !... Bè-je alweer gaan slapen !”

Geen antwoord.

„Scherrèp ! .. . Kom nou jongen ... ’t Is zoo laat.”

Nog geen antwoord.

„Wel jij luie kwibus! Wacht is even.”

Ik trok ’m an ’n been.

„Nee laat dat nou,” zeide hij, zonder zich om te draaien. An z’n stem merkte ’k dat-ie huilde. Wat was dat lam om iemand zoo grof te storen. Eerst hakkelde ik. Toen begon ik te vloeken.

„ ... Wat is dat... Nou maar, wat is dat nou!... Neem me niet kwalijk... Wel godverdomme... kom nou, godverdomme kerel, wat is ’r?”

„Niks. Niks, La-me maar stil liggen.”

„Wi’k den dokter late kommen?”

Nee schudde-die en ’k drong niet verder aan, dekte de tafel