Kamertjeszonde

220

derd maal naar de deur te kijken in De Slok. Hij wóu toen dat ’t in orde kwam. Want die Spier was in die dagen zoo gods* luizig melankoliek! Of ik me nog herinnerde die avond thuis na het eten en ’t gelul over vrinden en vrindschap! Was*hij geen goed vrind geweest ? Had hij m’n melankolie niet weggebezemd ? Hahaha! — en luidruchtig schaterde hij met ’n schijf rooie biet in z’n open mond.

Na het eten leggen we Kaatje te bed. Karel is naar van Lier op ’n vrijkaartje. Da’s wel aangenaam. Op ’t witte kussen ligt ’t blond hoofdje met de roodgloeiende koontjes. De oogjes glinsteren van genoegen.

„Blijf u nou de héele avond thuis, mamma ?”

„Ja, hartje.”

„Oome Alfed óok.”

„Ja.

„Ga u hèusch niet uit ?”

„Nee heusch niet.”

„Niet stilletjes ook ?”

„Nee, we blijve thuis.”

„Hè-wat gezellig. En slaapt oome Karel daar?”

„Ja.

„En wie slaapt ’r bij u?”

„Niemand malle meid.”

„Waarom mag ik dan niet bij u slape ?”

„Omdat ’t bed zoo klein is.”

„En ’t is zoo gró-óot.”

„Welnee, ’t Is veel kleiner dan bij Juffrouw Bok.”

„Nietes. Hè — nou jokt mamma, niet oome Alfed?”

„Nee Mamma jokt nooit.”

„Mag k mórrege bij u in bed komme, mamma?”

„Kom ga nou slape. Je ben toch niet bang wel? Mamma is vlak bij je — zie je: hier achter... Groote kindere motte in ’n groot bed alleen slape.”

„Wor 'k dan groot?’’

„Als je zoet slape gaat wor je hier zóón groote meid.^V/

„Hoe groot?”

„Zoo groot als oome Alfed.”

„De juffrou zegt dat oome Alfed bij u in bed legt.”

„Wèlleke juffrouw?” zegt Georgine verschrikt.