Kamertjeszonde

215

niet. — Niet zoo hard ’r op douwen. — Als-ie doorschiet doet ’t ’n gemééne pijn/’

Dan wordt de stoel verzet, die telkens in z’n achterste pooten zwikken wil, houdt Georgine ’m bij de leuning, mij bij ’11 broekspijp en staat ’t kind er bij, heel-voorzichtig met de punaises in de handjes en met groote droomaandacht kijkend naar mijn bewegingen, naar de platen. Georgine is angstig omdat ik ’n smach* tend-gelikte voorstelling van Rebecca, Rebecca met schoon-wassen voetjes èn ’n kopje van ’n Fransche modeplaat naast Willem II en Willem III op den grond zet. Of juffrouw Thomas ’r niet kwaad om zal zijn? De kamer begint er anders uit te zien. Jammer dat vervloekte behang met misselijk rood-bruine blommetjes, ’t Pendant van Rebecca: Joseph in kuische houding Potiphar ontvliedend, komt bij Willem II en Willem III en Rebecca op den grond te staan, ’n Kleurige prent van Steinlen, kerels en meiden uit ’t volk, die naar een liedjeszanger luisteren, doet er duizendmaal frisscher. En wat meer van die burgermans vunzigheid, als twee herderinnetjes op ’n driehoekje, ’n lucifershanger van papier-maché, ’n grijs vaasje met ’n goedkoop Macquart-bouquetje verzamel ik in ’n hoek van de kamer, telkens met protesten van Georgine, die bang is de „juffrouw te beleedigen”. Om halfzes ben ik nog bezig, de kamer gezellig makend, met Georgine die me broekspijp vasthoudt en Kaatje die snappend en babbelend meeloopt met ’t doosje punaises. E11 bij elke plaat loopen we met z’n drieën achteruit, kijkend of-die recht hangt, of de wand niet te vol wordt en dan versjouw ik de glimmende linnenkast, die me daar niet bevalt, maskeer de deur naar de alkoof met de andere plaat van Chéret,

Juffrouw Thomas komt terwijl de tafel dekken. — Wél hee-rejee — ze zou d’r éigen kamer niet herkenne — wel wattè mooie plate. — En de linnekas daar? — Net zoo as mevrouw wil. — O hield meneer niet van bijbelsche platen? — Nou ze ware toch wel mooi. — Maar over smake most je niet twiste niew^Taar? — De een hield van dit, de ander van dat. — Na de eten zou ze ze weghale. — Die plaat was van d’r vader, die eerelid was geweest van de Boekbindersvereeniging. — Daar had ze nog ’n krant van van ’t jaar 64. — Wou meneer de vaasies ook niet? — Die had ze getrokke in ’n liefdadigheids-loterij. — Als ze mevrouw kon pleziere met ’s avonds ’t Nieuwsblad voor Nederland — daar was ze op geabonneerd. Terwijl