Kamertjeszonde

192

da’k met d’n dag vervelender werd. Wat dat voor ’n oudbakken pleizier was om altijd samen te zijn, altijd met z’n tweeën ! Als je dat ’n drie maanden dee, kreeg je genoeg van mekaar. Georgine wou ook wel weer is bekende gezichten zien. Goed dan.

Als ’t maar geen nachtwerk werd. Nee. Laat zouen ze ’t niet maken. Trees en Moos Scherpenzeel kwamen ook. De ouwe bekenden.

Hij gaat met ons mee, als ’k Georgine naar de Albert Cuyp breng. Ze heeft wat te naaien, moet ’t kind te bed leggen. Om tien uur zal ’k haar af halen. Dirk stapt met zware passen, z’n bril verzettend met de sterke, groote handen, praat geen woord. Als ’k naast hem loop voel ’k altijd m’n hoofd gróót, mijn lichaam kléin, ’k W^reet niet hoe ’t komt.

„Hoe gaat ’t met je aardappelenzaak?” zeg ik, om w^rat te zeggen.

„Beroerd.”

„Koopen ze niet?”

„’k Heb me pas weer in me vingers gesnejen. ’t Is ’n bedonderd artikel!... Waarom lach je ?”

„ ... Om jouw gescharrel... Eerst in de medicijnen, dan op ’n kantoor, dan in aardappelen!. .. Waarom ben je maar niet in de medicijnen gebleven ?”

„Dat denk ik zelf ook wel is... Aardappelen is donderen. Ver-lejen week krijg ’k ’n schip an, da’k gekocht had franco Amsterdam, begrijp je ? .. . Ik mot met Guus naar Greiner voor ’n fotographie — daar had ze zoolang om gezanikt. — ’k Zeg an me knecht: jij gaat ’r heen en goed uitkijke — of ze droog zijn. — Als ze zóo van ’t land kommen rotten ze, begrijp je — ze motten eerst droge. — Tegen den avond kom ik in ’t pakhuis, stort ’n paar zakken. — Wil je geloove dat de stommeling allemaal zwijn-derij, nat, uitgeloopen goed geaccepteerd had? Die krengen van boeren hadden ’r de helft kriel en middelslag tusschen gestopt!” ...

„Wat’s kriel?” vraag ik belangstellend.

„Klein goed... Vól kriel zat ’t... ’k Laat me hand afhakke dat ze me knecht omgekocht hebbe. ’k Heb geen bew^rijs.”

„Da’s lam.”

„’t Ware zandaardappele.”

„O.”

„Daar is bij tijden véél meer vraag naar dan naar kleiaardap-