Kamertjeszonde

164

„Waar sit jij toch tegenswoordig. We siene je heelemaal niet meer.”

„Veel op reis geweest,” zegt Georgine.

„Soo.”

De zwarte slaaprige oogjes kijken achter de brilleglazen van de tafel naar mij, van mij naar de tafel.

„Das meneer Spier, de schrijver.”

„O soo.”

Ze kent me natuurlijk niet, maar de man neemt de pijp uit z’n mond en zegt, bijna gedrukt:

„Zoo. Ben u die. ’k Heb ’n boek van u gelezen.”

„Van mij ?”

„Ja. Als u dat tenminste is. Hoe hiette 't ook weer. t Was de geschiedenis van n jonge meid die de verkeerde weg opgaat .... Ja dat was ’t. De bassist had ’t teleen van de eerste violist.”

„O dat... Is u musicus ?”

„Pistonist.”

Nog altijd wippen moeders pikzwarte oogjes van de tafel — van ’t bord met ’t onopgegeten stukje brood met kaas — naar mij. „Mamma, mag ’k ook ’n stukkie kaas?”

„Je mag niet vragen. Hier hebbie ’n hompie.”

„Dat mot je dr niet geven,” zegt grootmoeder: „dat geeft allemaal brand, ’t Kind is toch soo branderig.”

„Ka branderig? Nee, dat hoor ik voor ’t eerst.”

„As ze niet branderig is, dan maak je d’r branderig.” „Tusschen branderig worden en branderig zijn is nog ’n onderscheid.”

„Wat ben jij van avond precies uitgevalle. Nou! Heeft meneer hier gegeten?”

„Ja. Meneer is een vrind van me.”

„Soo. Soosoo.”

„Hoe maakt Jan ’t? Waarom is die niet meegekommen ?” vraagt Georgine.

„Die geeft les en as die les het gegeven zien w’m niet voor vannacht as-die thuis komt. Das soon rare scharrelaar.”

„Wil u n koppie thee meedrinken?”

„ k Heb wel net thee gedronken, maar thee kan ’r altijd bij.” „Vader u ook ’n koppie ?”

„Nee, dank je.”