Kamertjeszonde

Een diner, Nóg meer pessimisme. Bij Prot.

Karel lag in den leunstoel, ik op de sofa. — „Wil je blijven eten?” vraag ik. — „Nee. Me kostjuffrouw rekent op me.” — „Wat hindert dat?” — „Nee. Liever niet.” — „Kom nou. Geen flauwe kul. Je blijft.” — „Hoe laat is ’t?” — „Half zes.” — „Wat eet je?” — „Dat weet ik zelf nog niet.” — „Laat me nou maar liever ?”.... — „Nee, je blijft, ’k Heb de rijst al opgezet.” — „Alweer rijst?” — „Met krenten.” — „Heb je alles in huis?” — „Nee. Ga jij even naar den slager.” — „Wat mot ’r zijn?” — „Breng vier ons biefstuk mee.” — „Anders niks?” — „En loop even aan bij den grooten kruijenier, neem ’n blikkie doperwten van twee en twintig en een halve cent en een bus sardientjes van vijf en zestig cent.” — Heb je geld?” — ,/k Zal ’szien.”— ’k Rommel in mijn beurs, haal er ’n tramkaartje, ’n koperen knoop, ’n witten knoop van ’n onderbroek (nóóit gooi ik knoopen weg), ’n reçu van ’n aangeteekenden brief, drie nieuwe pennen, een Turksch geldstuk mét ’n gaatje, vier centen, één twee en halve centstuk en nog twee knoopen uit.

„Dat dacht ik wel,” zegt Karel Volkomen ernstig: „^Jk snapte natuurlijk niet waarom je zoo aandrong om bij joù te blijven dinee-ren”... — „Schiet maar zoolang voor, ouwe jongen.” — „Mot ik alles betalen?” — „Nee. Wèl de slager. De erwten en de sardines haal je op de pof.” — „Gééft-ie ’t mee? Laat je rne’r niet inloopen?” — „Dat dénk ik wel. Anders geef j’m 11 uitbrander. Hè! Wacht nog even. Haal ook nog ’n ons gesmolten vet bij den slager.” — Als hij weg is, merk ik dat er geen brood