Schetsen, deel 8

Tentoonstellings-Nocturne.    6    7

pietermannen in de roodaarden pan, pietermannen die-die gùlzig slikte.

De menschen die de tentoonstelling bezochten, liepen trouw naar de cementen bak, de bak van twee meter middellijn, keken over den rand. En spraken dingskes van verbazing en verwondring.

„Wat ’n raar beest.”

„Wat ’n kemieke kop.”

„Pa — hij heit ooge as ’n mènsch.”

„Kijk ’m is knabbele”____

„Jessis — wat stinkt-ie”____

En de kinderen hadden pret.

Die smeten ulevellen in de cementen bak en loerden of-die ’t vràt.

En eindjes sigaar

En gebrande amandlen uit een automaat.

En ’r waren ook gróote menschen die is probeerden of-ie zin had in ’n pruim tabak of in ’n stuk oudbakken brood.

Hij, onbeweeglijk, enkel rondkijkend met de zwarte, denkende oogen, liet ze begaan.

De vinnen hield-ie onder z’n haren lichaam, de staart lei op de geschenken.

Zoo deed-ie hééle dagen, niets ziend dan den cementen cirkel, de wolken en luchten, de hoofden der menschen die grinnekten en lachten en ’m als de oppasser ’r niét was, porden met d’r wandelstokken en parapluies en gièrden als-ie wou toehappen.

Toen de muzikantjes in de houten tent begonnen te spelen, werd-ie onrustig.