Schetsen, deel 8

Analyse van twéé gemoedstoestanden.    61

gen, zag ze de rooie gordijnen van 97 boven, waar zulke nette menschen woonden, zag ze de zoete harmonie der straatdingen die tot V léven behoorden. En omgekeerd moest de straat pruilen en suffen, nu in 82 de gordijnen neerhingen, met ’n a k e 1 ig wit briefje op de deur: „Afwezig."

Toen wipte Kee ’n dag over om den boel thuis na te zien, of ’r geen mot in de kleeden was, of ’t niet lekte, of ’r geen waarschuwing van de belasting in de bus lei. En toen ze werom kwam en vertelde van de Straat,, dat ’t kindje van 84a zoo lékker was angekommen, dat de does van 93 overrejen was en 95 gele jalou-ziën had genomen, toen keek de weduwe met starende, g r o o t e oogen naar de overburen-van-nou en de Zee, juist in ’n drieste bui, met zwarte, dreigende koloogen in de kuiven der witte branding, keek snauwend terug» alsof-ie ’r nou genoeg van had, geen vree met *t afloeren nam en as ’t langer duurde an ’t kijven zou slaan...

Op dat moment was er vijandschap, plots losbarstende verwijting.

Ze verstonden mekaar niet.

Ze hoorden niet thuis over mekaar.

„Niet kenne loope en altijd die lamme zee voor je neus,” zei de weduwe.

„Boe oe-oe-oe-!”, jauwde de overzij, sarrend. Enz’n oogen, z’n oogen met de wijde pupillen en ’t glazerig wit, knipperden uitgelaten alsof-ie van'nfopschel smulde.

’t Was voor ’n zéé óók niet plezierig de pension-kamer-verveling te proeven.