Schetsen, deel 8

Vrijage.    47

„En as ze nou vrijjen wil — as ze nou....”, zei ze haperend.

Plomp. Nou kwam de vuistslag die de kopjes en schoteltjes dee daveren.

„As zij wil — ik wil niet!”, zei hij verwoed en z’n bril wegsmijtend, stapte-die grimmig op en neer, van den vogel, die vroolijk „Piet!” riep, naar ’t kastje en werom.

Dan nijdig om ’t gefluit in de kooi, lei-ie plots vinnig ’n doek om de tralies, luisterde, trapte z’n klompen aan, schoot naar buiten.

Bij de schutting klonk stemmengepraat.

Bleek schoof de boerin de luiken weg en ’r oor plakkend voor den kier, stond ze zwaarhijgend, bevend als scherper de stemmen gingen.

Ja, bij de schutting was geschaduw.

„Wie is daar?”, — vroeg de boer, kwaadaardig toe-passend.

„Ik ben ’t vader....”

Woest keek-ie naar de andre schaduw, de schaduw van den man met vaag gewit van klompen.

„Zoo,” zei hij kort en de heete pijp brandde z’n palm zóo als-ie ’r in z’n vuist kneep: „Zoo — ben jij ’t?” — en grimmig z’n stem uitzettend, gromde-die enkel: „Na binnen!”

De meid dee angstig ’n paar stappen — schuw wijkend voor den slag die-die zou geven....

Toen klonk de andre stem achter de schutting.

„Ben jij daar boer Klarendal?”