Schetsen, deel 8

46    Vrijage.

„Ze loopt in geen zeven sloote gelijk,” troostte zij weer, onrustig.

„Dondert niet,” zei hij bot.

„’n Meid van dertig jaar mot je wat vrijheid late,” praatte zij, stevig breiend, wachtend op ’n vuistslag op tafel — as die wel meer dee as ze tegensprak.

Hij zei niks, rookte bot. Zware striemen pletten in z’n voorhoofd. Z’n bruine, ontvleeschte werkhanden, handen die jaar in jaar uit op ’t land en bij de beesten bezig waren, handen als harken zoo hoekig, handen met vingers als tangen, zochten de bril in ’t vettig foedraal. De ijzers lee-die over z’n jukken en ooren en ’t verweerd hoofd buigend onder de lamp, begon-ie ’t plaatselijk advertentie-flodderkrantje te lezen, wat-ie anders ’s morgens dee as-ie tijd had.

Zij, in aandacht over de breikous, voelde dat-ie niet las, dat-ie te luisteren zat, te luisteren naar wat anders Jklonk dan ’t klimopgesuizel.

De klokkeslinger wrikte, rustig den tijd voortwuie-rend.

Toen werd de kanarie in z’n kooi wakker. Zóo lang licht op was-ie niet gewoon.

Eerst sprong-ie in de wrevelstilte van stokje naar stokje, dat ’t vuil an z’n pootjes houterig klukte.

Toen zei-die raak-vroolijk „Piet!”

„Piet!” antwoordde de boerin, blij dat ze wat zeggen kon. Ze stikte van angst.

„Piet!”, zei de vogel nog eens.

Toen waagde de boerin ’t. D’r breikous lei ze neer, de handen wriemelde ze in den schoot.