Schetsen, deel 8

Vrijage.    45

te praten, liep-ie de kamer uit, dichtsmakkend de deur.

Heere nog toe. Nou kreeg je ’t dubbel. Stom van ’r om daar niet an te denken. De zoldertrap kraakte. Nou ging-ie naar boven om op wekkertje te kijken. Heere nog toe wat ’n suffert ze was. De houten zoldering boven ’r hoofd zwiepte onder z’n sterke stappen, de lamp wiegde aan het ijzerdraad — ’n driftige stamp dee ’t glas rinkelen.

En terwijl-ie in ’t donker de trap afstommelde, boog ze ’r hoofd dieper over de breikous, bang voor z’n woede.

„ .... Over tienen! — Ben jij met je poote an de klok geweest?”

„Ik?”, zei ze angstig, maar in eens kééf ze — d’r angst verbergend in schelle driestheden: „wat mot ik an de klok doen? Ben jij bezeten, kerel! Je lijk wel stapelgek! Ken ik ’t helpen as de klok verkeerd loopt! Laat jij na de klok kijke! Asof ik an de klok! Vent» je het te veel gezopen!”____

Grimmig z’n pijpje bekauwend, kwaadaardig ’rval-sche woede beloerend, stond-ie bij de deur.

„As jij ’t niet gedaan het, dan het zij ’t gedaan,” zei hij snauwend: „da’s ’n gemééne streek, ’k Sla ’r d’r harsens in — óver tienen — haast kwartier over tienen !”

Nog eens keek-ie door ’t raamkier, smeet de luiken dicht, plompte over ’r an tafel.

„Ze zal verlaat weze,” poogde ze te sussen.

Hij, ’t grijzend hoofd met de hooistoppels in de haren* beet knarsend op de pijp.