Schetsen, deel 8

44    Vrijage.

„Hoe laat is ’t?” —, vroeg-ie dan, slaap-wrevelig.

„Zoo laat as ’t op de klok staat,” knikte zij onnoo-zel — hij most zélf maar kijken.

Dreigend zocht-ie haar hoofd achter de lamp, stond op, gromde.

„Bij negen.... Bij negen. — Hè-’k dan zoo kórt geslapen ?”

Zij knikte rustig.

„En Paulien?”

„Zal zoo wel komme”____

Plomp grommend kraakte-die in den stoel terug, stopte ’t pijpje, dampte. De rook waasde blauw-schich-tig naar de lamp, spatte weg bij ’t wirrelend dopje.

Toen stond-ie nóg eens op, dee ’t zelfde, maar harder, wat zij straks gedaan had. Met 'n floep smeet-ie de luiken open, doorstaarde ’t nachtzwart. Z’n silhouet beet in ’t lichte-laantje voor ’t raam. De hond van Dries, de vinnige keffer — èlk hondegeluid wisten ze — sloeg kribbig aan en ’n kat, verschrikt door ’t plots licht met ’t manshoofd, schoot in ’n dollen ren. De tabakswalm kronkelde z’n ruige grijze haren om. Z’n lippen smakten nijdig.

„’t Is later,” zei-ie toen, achterdochtig luistrend.

„Later — hoe zoo?”, vroeg ze, breiend dat de naalden klappertandig ketsten.

„’t Mót later wezen,” zei-die stug: „de lantaarns benne uit.”

„Ze zalle niet an zijn geweest,” suste zij.

„Zoo,” gromde hij zich bot omdraaiend.

De luiken liet-ie open en zonder ’n woord verder