Schetsen, deel 8

Vrijage.    45

rend, verwijdend keigeultje streepend naar de overzij-stoep, ’t Heele dorp lei te slapen. In de verte watelde ’t rap gekef van ’n hond en ganschlijk dicht bij suizelde ’t klimop langs de muren, slaaprig gewiegd door ’t koeltje na den heeten dag. Anders niemendal. D’r brandde geen olielamp meer in ’t straatje — nee,

nee ’t was wel zoo laat  Heere nog toe, zoo laat

en de aap van ’n meid, de rakker van ’n meid, die nog niet thuis was. ’t Bol gelaat van de boerin, ’t gelaat met de slappe hangwangen en de rosse wimpers om ’t waterig oogengedoezel, verzwaarde door ’t zorglijk koonengebuil. Beverig, stadig den boer bespiedend, wrong ze de luiken dicht en ’t vloerzeil sponzig betastend met ’r dik-wollen voeten, schuchterde ze op de klok toe. Nou voorzichtig ’n stoel nemen en in godsnaam de wijzers verzetten. D’r gebeurde anders nog doodslag! De vlegel. De lamme lummel  Driftig slingerde ze den grooten wijzer terug, toen den kleine, wikte bezorgd. Op halfnegen kon ze ’m niet laten staan. Dat zou-die merken. Nee, nóg ’n endje vooruit. Tien minuten over negen ging ’r mee door. Zoo. Weer terugstappend, zette ze den stoel bij de tafel, nam de breikous, net toen die wakkerschrikte. En alsof-ie in z’n slaap an niks anders dan an Pauline gedacht had, was ’t eerst geknipper van z’n slaapdronken krente-oogjes naar de zij van de klok. Z’n lompe bee-nen trok-ie bij, z’n pootig bovenlijf boog, z’n hoofd gromde de lamp langs, bot van pogen om de klok te zien. Maar hij zag niks. ’t Was te wijd in ’t kamerdonker.