Schetsen, deel 8

Onrustig keek de boerin van haar breikous op. De boer, verzakt in den leunstoel, snurkte, het hoofd met de grijzende haarslieren dreigend van schaduwzwart achter den lichtekegel der lamp. Den heelen dag had-ie hooi gereden, van vier uur af. ’t Rook buiten naar hooi, ’t rook in de kamer naar hooi — hooistoppels piekten in z’n haar. Nu, bek-af van ’t gesjouw, was-ie ingedut, ’t kluivig pijpje in de okeren hand, fronsstriemen op ’t voorhoofd alsof-ie in z’n slaap nagromde.

Zachtjes stond de boerin op, schuivelend-angstig sloop ze naar ’t raam, gebarend alsof ze zoo-maar-is wat zocht. As-ie wakker werd en de klok zag....

Op de tast, enkel z’n hóófd ziend, z’n harden kop met de snauwende jukken en den adembijtenden mond» wreven ’r vingers over de luiken, ’t uitgeboord handvat zoekend. Dan schuw, verstarrend als ’t gesnurk in ’n grom-van-wakkerworden scheen te knappen, schoof ze, geduldig duwend, tot ’n kier van ’t nacht* zwart, buiten, door ’t luikegroen stroefde. ’t Licht uit het kamertje geelde verlegen over de keien, ’n glimm-