Schetsen, deel 8

Wat in de eiersaus zat...    33

... „Wat duivel hóé heet de vent ook weer! ”, zei hij nog eens en zijn morgen-slaperig gelaat trok als in toom.

Zoowaar, z’n lippen persten zóó grimmig als ’n saam-geknepen citroen die geen sput meer kan sieplen.

Ik noemde de namen van ’n paar bekende kunst -koopers. Hij schudde het hoofd.

„ ...    Da’s om uit    je    vel te springen”, bralde hij:

„wel    twintigmaal heb    ’k    met ’m gecorrespondeerd...

Zu . .. Van Bee ... Nee! Ru ...” Hij liep z’n geheugen te bevloeken.

„ .    .    . Straks zal-die    je    wel invallen”, zei ik.

„ ...    ’t Is zoo’n lange    met ’n sik,” begon hij weer,

vinnig de nagels in z’n voorhoofd duwend: „Wat duivel! Wat duivel! Heb jij dat óók wel is dat ’nnaam die je góéd kent je ontschiet” ...

„Zelden,” zei ik.

„En nou wil ’k hem hebben — nou laat ’k me niet dwingen! — Da’s te gek — Da’s om beroerd van te worden . .. Van Ruf... Nee ! .. . Kom, je ken ’m wel! Je mot z’n naam gehoord hebben. Hij woont bij Arnhem en draagt sou s-p i e d s en naast z’n lip zit ’n wratje ...”

„Jawel,” glimlachte ik.

Hij werd nijdig, bestampte den vloer van ’t atelier, smeet ’n berg brieven ondersteboven, zocht, verzon ..

Toen ’k heenging had-ie ’m nog niet.

Onderweg liep ik over ’t geval te wijsgeeren.

Ja, in je bol gebeurden rare dingen.

Soms zag je iemand voor ’t eerst en zocht je je

SCHETSEN VIII.    a