Schetsen, deel 8

Verleden week Vrijdag was ’k ’s morgens bij ’n schilder geweest.

We praatten natuurlijk over kunst — ’n schrijver en ’n schilder zouen ’t over niets anders kunnen hebben. Als die mekaar maar éven zien, uiten ze noeste gedachten, zeer aparte gevoelens. Na ’t goeien morgen is ’t kunst. Na ’t goeien middag kunst. Na ’t goeien avond kunst. Onze bijzondere zielen zouden zonder kunst-redeneering, kunstoverpeinzing, kunst-doorwroeting geen half uur vermogen te leven. Kunst is voor ons wat de fopspeen eener zuigelinge is.

En iemand die met ons over kunst, liefst in lange epistelen of gesprekken kan nachtbraken is een heel dierbare verwante, een welkom bezoeker in de supérieure geestesfeer die... Etcetera.

„Wat duivel nog toe!”, vloekte mijn schilder.

Hij had me zooeven verteld an welken grooten mijnheer hij ’n paar jaar geleden ’n schilderij had verkocht, liep nijdig z’n atelier rond, voetstampend, kwaadaardig vinger-knippend.