Schetsen, deel 8

^8    Zoet    geweld.

M’y voilà !, — peinsde ik. Eene ziele-wisseling tot vogels kàn onjuist, onzuiver zijn, maar doorgaands hebben we in onze huiskameren geen zwijn in ’n kooi, noch ^n koe achter traliewerk, noch een big in ’n mandje.

En mij nederzettend op een graszoo, parel-schittrend van ochtenddauw, ongevoelig voor het nat-worden van zeker pantalon-deel, begon ik te spelen wat de lieldere, blauwe morgen me ingaf — ik speelde niets van iemand — niets van Dien of Gene — noch minder iets van mijzelven; ik speelde den Lentemorgen zooalshij .zich aan mij toonde — ik zette het gras en de teere bloempjes en den dauw en de drachtige koeien en de nuchter-stoeiende kalvren en de zacht-grazende schapen met ’r kwiek-dartlende lammren in niet-gezochte, niet-gekweekte, niet afwijkende klanken. Mijn viool was de weide, mijn' viool was het licht, mijn viool was -de sloot met ’r glansjes en schietingen van insecten.

Toen geschiedde het wonder, het waarlijk Wonder.

Eerst bleef één koe staan, den nek in aandacht. Ze kauwde, noch herkauwde. Ze luisterde. Een énkel oogenblikje loeide ze klaaglijk — precies als m’n fox — toen kwam ze op me toe, tot vlak voor den slootrand.

Daar, de pooten zwaar in de modder, het achterlijf omhoog, keek ze me aan, niet-bewegend. De vliegen zogen zich vast op ’r huid — ze zwiepte ’r staart niet. Ze snoof sterk door de groote neussple-ten. Ze snoof zóo ontroerd of zuchtend dat ’k even vèrwàrd streek en meer kóéien-oog — m’n hemel welk een pupillen ! — dan zomer en weideschakeering zag. Maar mij herstellend speelde ik met bezieling