Schetsen, deel 8

2 6    Zoet    geweld.

ja op m’n woord hij zuchtte, keek me ten slotte zoo wonderlijk aan dat ik verlegen loensde. Wat was *r geschied? Wat ging er van oog tot oog? Waarom liet-ie soms — ik zeg niet altijd, dat zou misschien te sterk zijn — waarom liet-ie soms ’n kluif in de steek om me met z’n zwijgen te begeleiden en alleenlijk weder te zuchten, positief-menschlijk te zuchten als ik er genoeg van had”...

Jungius zweeg en wij keken mekander aarzlend aan, niet wetend of de toon van den verteller echt was, evenmin waarom-ie zoo zonderling bleef glimlachen.

„Nu dan,” vervolgde de violist: „de belangstelling van mijn fox interesseerde me. De oudste volken hebben muziek gemaakt. De legende van de dieren die in het woud kwamen luisteren kennen jullie. Waarom, dacht ik, zou er niet méér waars in die legende geleefd hebben dan wij oppervlakkigen, dan wij verwaande niks-weters, die telkens nieuwe ontdekkingen doen, welke de oudheid reeds lang kende — dan wif vermoeden. Ik peinsde over de paarden in het circus, de paarden die galoppeeren, stappen,kniebuigen, figuren beschrijven, de paarden die alles doen wat de dresseur wil en de muziek beluisteren zoo nauwkeurig dat ze geen vergissing begaan. En de signalen van de cavalerie? Kortom na een nieuwen vréémden avond met mijn fox ging ik practisch experimenteeren.

M’n viool nam ik onder den arm en op ’n vroeg-morgen — ’k moet ziek geweest zijn öf overspannen, ik gruwlijke langslaper! — stapte ik den landweg op, daarna het bosch door en zoo langs de weiden.