Schetsen, deel 8

Zoet geweld.    25

„... Toen ik voor het eerst een hond zag neder-zitten voor een draaiorgel en gemeen hoorde janken, lachte ik zoo als vele menschen in zulk een moment lachen. Het klinkt zot en leelijk. Je zou ’t dier wel graag ’n trap willen geven als ’t lang duurt. Maar later, toevalligerwijs, kreeg ik eerbied voor hondengejank. Ik erfde van een tante een fox en zooals je begrijpen zult, moest-ie an rn’n ochtend en middagoefeningen wennen. De eerste weken taxeerde-die mijne viool, mijne études, m’n toewijding niet hooger dan ’n straat-orgeldeun. Zoodra de strijkstok over de snaren gleed, gleed fox op zijn achterwerk en jankte zoo mélodieus dat ik en m’n inspireerende componisten, het óp moesten geven. Er scheen nog geen volmaakte ziele-har-monie aanwezig te zijn. De snaren van mijn viool en die zijns gemoeds verstonden mekaar vooralsnog niet.

Ongeduldig stopte ik fox in den kelder, tot ik op een avond bij het spelen van Sarasate, immens verbaasd bemerkte dat hij géén accompagnement gaf,

niet meêzong, niet jenkte, niet 'protesteerde Hij

rekte z’n witten kop over den rand der mand, kreunde héél even, half pijnlijk, half genoeglijk en bleef me met groen-lichtende oogen strak aankijken tot ik afstreek. Nog niets óngewoons, niet waar ? Geen bewijs voor of tegen ziels-strooming. Maar zijn betooging vóór muziek werd sterker. Dikwerf als-ie in ’n andere kamer ravotte, snelde-die kwispelstaartend toe als ik begon te preludeeren, sprong op ’n stoel, luisterde onbeweeglijk, staarde zeer strak met z’n oogen, z’n groen-stralende oogen. Als ’k ophield, zuchtte-die,