Schetsen, deel 8

Zoet geweld.    23

heb ’k broodnoodig. Hapert m’n fantasie, dan ga ’k muziek hooren en de dag dat muziek me niet meer verfrischt, schrijf ik geen letter meer. Maar al die piano’s, die monsterachtige piano’s, die afzichtlijke opera’s, die kermende harmoniums, die oefenende contrabassen, cellen, violen, klarinetten, hobo’s, die muziek overal, bij optrekkende regimenten, bij bruiloften, bij entre-actes, bij begrafenissen, bij boven- en benedenburen, op harmonica’s en ocarino’s, die infernale, lawaaimakende, schetterende, drieste muziek — is dat deel of onderdeel van ziel? Is er dan overdaad van Ziel op deze zielige wereld? En zou je meenen dat er waarachtig zóóveel bezielde menschen in Holland leven, als er léven op instrumenten maken? ”

Samuel beaaïde verwoed z’n baardstoppels.

Jungius boog over het tafelblad, glimlachte.

.... Muziek is zoet geweld”, zeide hij.

„Zóét geweld!”, grimde Samuel: „de muziek van vandaag is lijzige sentimentaliteit, is”...

„Daar moest je een artikel over componeeren onder Letteren en Kunst,” glimlachte Jungius alweder. En nu je zoo in de gevoelige stemming bent, nu je zoo beminnelijk en lief over musici en muziek oordeelt, wil ik je mijn ondervindingen verhalen. Of verveel ik jullie?”....

Nee, hij verveelde ons geenszins. Een dusdanig uitnemend violist, die vele malen getoond had beter en waardiger te zijn dan een door het geluid-vak verbruut mensch, had solider recht van spreken dan de paradox eerende Samuel. Wij schoven bij en Jungius, telkens glimlachend,