Schetsen, deel 8

i8    Aanzoek    IL

Pa, moe, Sophie zaten in kriebelige luistring. Hun oogen dwaalden vaagjes naar piston-neef, die bij elk woord knikte en z’n sigaar-dot bekloof.

„Wat zeit-ie-nou?*, vroeg moe wantrouwend, ’t Had geen pas om in gezelschap zulke verliefde oogjes op te zetten.

„Hij zeit,” vertaalde piston-neef, op z’n Taco-de-Beer’st : „dat-ie van ’r houdt en of ze met juillie permissie z’n vrouw wil worde — en of we haast gaan eten — want dat-ie honger het” ...

„Trouwen is góéd,” sprak moe: „ maar zèg’m: in eer en in deugd en op ’t stadhuis” ...

Piston-neef beet in languistische peinzing de velletjes van z’n sigaar-dot en sprak de tafelpoot toe.

„ ... Mon-sieur Cochet — môn-sieur Cochet — la mère dit que l’amour est bon mais en honneur et en vertu et sur le ... sur le ...” — zware hapering groeide in z’n stem — stadhuis was ’n woord niet van allen dag — wat bliksem stadhuis ! — stàdhuis — dan in ’n snauwenden zet smeedde-die de speech af: „ ... la mère dit l’amour est bon mais en honneur et en vèrtu et fini sur la maison de la ville” ...

„Je mot ’t maar kènne,” hoofdschudde pa, „ik liet me duim afhakke om ’t ’m na te doen” ...

„Madame,” wendde de galant zich tot moe, die maar knikken bleef en nog eens knikken en nattige oogjens kreeg bij de idee dat ze bezig was Sophie uit te huwelijken: „madame, je ne demande pas mieux que d’aimer votre charmante fille. Voulez-vous me permettre de lui baiser la main?”