Schetsen, deel 8

i6    Aanzoek II

Nu was ’t geen fopschel en niet voor de buren. De nieuwe laarzen van Monsieur Cochet kraakten als versche broodkorsten, z’n glad geschoren gezicht met het unieke van den snor — ’n komiek mèt ’n snor was je hoogste rariteit — bleekte in de deuropening.

„Mademoiselle — madame — monsieur”, zei-hij, keurig-beschaafd buigend, den fantasie-hoed losjes in de" hand — ’r glansde ’n eerst-kwartiers-maantje in z’n zoo stijf mooglijk geklutste haren.

Piston-neef, die z’n beenen ontstrekt had, rees van z’n stoel en in z’n beste-beentje-fransch nam hij de honneurs waar.

„Entree, mon-sieur — prenee une chaise! — Vous buvez ’n jenévèr?”

Pa, moe, Sophie stonden in glimlacherende confuusheid, onder den indruk van monsieur Cochet’s smoking met zijden revers en z’n hagelwit overhemd met de namaak-diamanten knopjes.

„Ga zitten . .. maak ’t u makkelijk”, knikkelde moe.

„Merci, madame”, repliceerde de komiek, ’t gebaar begrijpend — dan zich beminnelijk wendend tot Sophie, die onder ’r blondeharengewir te stoven zat, zei-ie innemend: „Je suppose, mademoiselle Sophie, que monsieur votre père, vous a parlé du bonheur que j’éprouve.ⁿ

„Wat zeit-ie?”, vroeg pa, rookwolkjes ploffend, niks snappend van ’t hoofdbeweeg van den gast.

„Hij zeit,” vertaalde Piston-neef: „dat jij ’r wel alles zal gezeid hebbe van gisteravond”.

Sophie knikte verlegen. Me-tijd, ’t was ’n door en door chice vent met z’n zwarte pakkie en al viel-iein