Schetsen, deel 8

Aanzoek II    15

„Zeg ’m,” had pa an Gerrit gezegd: „dat me dochter en ik, noch me vrouw ’n woord Fransch spreken” — „Qa m’est égal”, had Cochet geantwoord — hij was tot over z’n mooie ooren verliefd op mademoisele — ze zouen mekaar gauw genoeg leeren begrijpen. Zeg ’m,” had pa, die getracteerd werd, opnieuw gezegd:

„dat me dochter ’n door en door fatsoenlijke meid is”____

„Ah mais oui!” — riep de Franschman er tusschen door... „En dat ze zelf ja mot zeggen”.... „Mais certainement!”, knikte monsieur Cochet... „Zeg’mdan dat ’k ’m morgen bij me thuis wacht om te eten — dan kan-die zich verklaren”... „ Avec le plus grand plaisir,” lachte de Franschman —

Pa lei dat allemaal ’s nachts uit — ma schudde d’r dribbelhoofdje — Sophie keek vergenoegd-angstig. Zeker ze mocht ’m wel. ’t Was ’n nette vent — met zulk hélder linnen en zulke schoone nagels. Ja, ’t was ’n héér, zei pa, niks geen café-chantant-mensch en je most z'n koffer is zien, wat ’n fijne dingen die man voor z’n toilet had. ’n Ander dee ’t met ’n stuk gewone zeep — nee, hij had flessies en nog is Sessies en borstels en kammen. In de puntjes, hoor! En van ’n heele goeie familie. Z’n vader most erges in Parijs ’n groot magazijn hebben — maar hij wou eerst wat van de wereld zien. En dat kon je ’m niet kwalijk nemen... „Maar hoe mot ’k dan met ’m praten?”, zei Sophie nog, V hoofd gewillig buigend, onder moe’s kappershanden. — „Praten! Praten!”, gemelijktepa: „danzal je wat minder praten. Je zeg maar Owie en O-non en Merci — de rest leer je vanzelf”...,