Schetsen, deel 8

Aanzoek II    13

de komende visite. Met moe was ’t anders. Die had vandaag V dribbelbui, die had den heelen morgen geredderd en in ’t keukentje gekudderd. De stoelen hadden ’n beurt gehad en ’t vettig tafelzeil ’n extra wreef met spons en lap.

Toen had ze als hóllandsche vrouw niéuwe kast-randjes in de kast geleid — want as de kastdeur openging voor ’n bord of ’n mes of ’n glas — dan most de Franschman zien dat ze proper op ’r spulletjes was en dat ’t in Holland hèldèrdèr toeging dan in Frankrijk waar ze ééns met ’r man twee dagen geweest was, toen-die an ’n circus verbonden was — Frankrijk waar de bedden om ’1 niet te overdrijven, onder je wègliepen. Ja, in Frankrijk was ’t ’n smeerboel. Soep met zwarte vingerafdrukken op de randen van ’t bord, nooit is ’n stoepie gedweild, nooit is ’n buitenmuur geschrobd... Die meneer Cochet zou ’t onderscheid zien. In ’t keukentje mocht-ie kommen, ’t Kacheltje grimde van potloodzwart — op de aanrecht lei ’n heldere krant, op ’t tafeltje ’n krant — alles frisch en zindelijk. Dan zag-ie meteen wat-ie an Sophie had...

Gerrit, neef van pa èn collega — pa speelde klarinet, hij piston — hield genoeglijk z’n beenen gekruist en genoeglijk nipte hij z’n derde bitter om. Vrij diner, vrije borrel, vrij rooken door de zeldzame gelegenheid. Hij zou er zich wel doorheen slaan, ’t Liep van ’n leien dak — niemand had ’t ’m geleerd en tóch kon-ie as ’t noodig was in ’t fransch kijven en schelden. Zoolang je dat niet machtig was kon je geen taal.

Sophie, over pa, aan de gedekte tafel, had kleurtjes-