Schetsen, deel 8

„Daar is-die, ” zei moeder ’r hoofd tegen ’t raam stootend, zóó druk-gehaast als ze wou kijken.

„Moe, genéér u toch ’n beetje — wat — watmot-ie wel denke,” knorde Sophie. ¹t Ging om haar. En moe dee nou al onhebbelijk.

„Niet uit ’t raam kijken,” zei neef Gerrit zoowat tegelijk: „da’s in Frankrijk ’n beleediging”.

„Jij met je Frankrijk!”, klaagde moe, pijnlijk ’r achterhoofd wrijvend. De kam had ’r waarachtig geschramd: „En ’t is niet eens voor óns”____

Ze zaten weer, zooals ze gezeten hadden in nerveuze verwachting.

Pa dampte z’n pijp. Z’n paars muzikantenhoofd lei op ’t trijp van den leunstoel.

’t Was wel ’n akkevietje wat te gebeuren stond, maar in ’n muzikantenleven waren zooveel wissewasjes, leefde je zoo dikwijls van de hand in de tand, zat je nou eens hier, nou eens daar, had je zooveel gékke ontmoetingen, dat-ie zich niet bijster druk maakte over

¹

Zie I. Bundel VII.