Schetsen, deel 8

Monna Vanna.    9

— loopt — hoe hiet-ze ? — te zingen voor ze in ’t water springt — dat doe je óók niet — je zingt niet as je van plan ben je eigen ’n ongeluk an te doen — waarom zal die Monnewanne niet in ’n enkelde mantel loopen, as de stad gered mot wezen?”----

„Omdat — omdat,” zei ma ineens raak ’r gave tanden in z’n redenatie zettend: „omdat ’t geen pas heit”...

„Pas — pas — wat doe ’k met pas?”, sprak-slurpte pa, de groote koffiekom voor z’n baardlippen.

„Of jij nou met pas doet,” zei ma, walgelijk-kalm ’t zilveren lepeltje door ’r koffie kringelend: „ofjij nou met pas doet — ’t hèit geen pas voor jonge meissies. Ja, ’k had daar Roosie meegenomen, as ’k ’t geweten had! De vrouw mot nog geboren worren die’t nadoet. ’t Bestaat niet. Noem d’r is één op die ’t doen zou. Al zat heel Amsterdam op heete kolen, dan dee ’k ’t nóg niet”....

Sekuur, zéker van ’r zaak, knikte ze den nikkelen knop van de vulkachel toe. ’r Dikke voetjes stevigden op den rand van de kolenbak, ’r kuiten schuwden van onder den stootkant des onderroks, ’r volpropt, vettig lijfje, zwaar-weeldrig in ’t openpuilen der blouse vulde den piep-angstigen stoel. En terwijl’tlinker-paphandje den ham-elboog van den rechterarm steunde, smolten ’r lippen om ’t randje der kom-zoete-koffie.

Even snurkte de vulkachel, klonk Semmie’s gesmak, Sem die reepjes brood in ’t koffievijvertje doopte en zachtkens met henglend beweeg de bruine brokken verslorpte vóór dat ze braken.