Schetsen, deel 8

8    Monna Vanna.

„Ach, wel nee!” zei pa met zangrige zekerheid:

„gebeurd! gebeurd! Ja, die dingen gebeuren!”----

Het napraten over de kunst-van-den-a vond bloeide plots open als een bloemknop in uchtendzon.

„Gebeurd,” zei ma, ’r voeten warmend op den rand van de kolenbak: „gebeurd! Véél ken ’kbegrijpen, maar hoe ze zóo iets bij mekaar verzinnen — hoe ze kommen an de inval om ’n getrouwde vrouw met niks an as ’n mantel over straat te laten gaan — wélke réchtschapen vrouw zal ’t doen? — och wat

’n ongijn! — ’t bestaat niet”____

Ma sprak met nijdigheidjes in ’r stem. Asof ze niet opgelet had dat pa telkes door den tooneelkijker had zitten lóéren. Dan had-ie wel kwasi-kwas gezeid dat-ie die Monnewanne niks vond, dat-ie knappere Monne-wannes gezien had, maar as ’n man an z’n éigen vrouw zei dat-ie ’n andere vrouw niks vond, dan wist je genog, dan wist je hoe laat ’t was.

„Kemeedie is kemeedie,” redeneerde pa met verdedigende klankjes tegen ma’s in accenten geleiden aanval: „in de kemeedie mag alles”....

„En waarom zal in de kemeedie alles maggen?”, vroeg ma met een diep man-wat-doe-je-onwijs-toontje.

„In de Juive”, rekende pa voor: „wordt ^Jr een verbrand — wórdt ze verbrand, ja of nee? — in — Paljas steekt de man z’n vrouw dood — wordt ze doodgestoken, ja of nee? — in — in de Twee weezen... weet’k veel wat allemaal in de Twee weezen gebeurt! — in — in” — z’n stem schoot in ’n driftig cadansje, omdat ma wou afstrijjen — „in Hammelet loopt