Schetsen, deel 8

io    Monna Vanna.

Roosje zat stil, zonder trek, luistrend naar pa en naar ma die wisten van de Mysterie des Levens.

„..., En as je nou je man en je kindren van de dóód kan öphalen”, begon pa weer, de lamp in blauwe rookwazen dampend: „as we allemaal op sterreven leien — dan dee jij ’t zelfde van Monnewanne”....

„Al kon ’k ’r ’n tón mee verdienen,” zei ma, ’r eenen voet bijtrekkend die te warm werd en rook-smeulinkjes kreeg van indampend vocht — de zool had ’n lek — „al kon ’k ’r twéé ton mee verdienen dan nog niet”....

„Dat zeg-ie nóu,” wijs-knikte pa.

„’k Antwoord je nie-eens,” zei ma: „’t is me de moeite niet waard, 't Bestaat niet.”

„Alles bestaat,” zei pa dom, in laten-avond-contra-mine.

„En as ’t wél bestond,” viel ma uit: „dan, zou jij zeker zeggen: ga”...

„Nee, dat zou ’k natuurlek niet zeggen — daar zou geen haar op me hoofd an denken.”

„Anders net iets voor jóu om iemand voor schandaal te laten loopen — je zou jed’rdruk ommaken!” „Wat mot je van mijn!”, zei pa gemelijk den kop op ’t schoteltje dompend: „Wat doe ’k jou? Ga wel in ’n mantel, ga niet in ’n mantel! Me zorreg!”

„Z’n zorreg — z’n zorreg!”, herhaalde ma, klagelijk. „Daar leg ’k hoope cente voor neer om ’r Monne-wanne te laten kijken en daar zoekt ze me roezie!” „Wie heit ⁹r je om gevraagd!”, zeurde ma: „as ’k wél is ’n blauwe Maandag met ^Jm uitga mot ’k ’n stuk