Schetsen, deel 8

Monna Vanna.    7

’n opluchting — daar klee je je voor an! Da’s me éérste lekkere zitje vanavond. Hij met z’n Monne-wanne, z’n Monne-wanne. Nou ben je na Monne-wanne ge wees — nou heb-ie Monne-wanne gezien! Je mot me noodig weer is vragen voor zoo’n schlemielig stuk !”...

Pa, lekker-zuigend op z’n éérste sigaar na kwart voor achten, ’n zwaar-zwarte, rookbulkende sigaar, pa die de post-van-geregeld-niks had ingekeken en de kranten op ’n hóópie gevouwen, omdat ’r toch niks van lézen kwam, zoolang ma om dézen tijd op was, pa blij dat-ie weer rustig thuis zat, weg uit ’t druk gestommel in schouwburg en foyer, den foyer met z’n öögen-pijn-doend licht vooral, pa die vóélde dat ma weer in d’r sas was, nou ze d’r knellende bottines, d’r corset en d’r zij kwijt was, pa verdedigde zich zonder slaapverstorende drift:

„ ... Stond in de krant dat ’t ’n pracht van ’n stuk was? — Ken ik ruiken wat ’n stuk is dat ’k niet gezien heb!”

„Hoeveel keer vraag-ie nou nóg van avond of je ’t ruiken ken ?” —, hamerde ma: „nee, jij ruikt nooit wat!”.,.

„Jij ruikt ’t wél,” zei pa kalm-wijs.

Roosje, ’t zwart-wollig hoofdje met ’t bovenwaarts dik-kroezig vlechtje bij de lamp, dekte de tafel. Even hield ze in droom ’t bordje met de geraspte kaas in ongezien evenwicht, ’r Gecerneerde oogen keken strak in ’t licht en ’r stem ging over de geraspte kaas op pa toe:

Pa, zou ’t gebéurd zijn?”