Schetsen, deel 8

6    Monna Vanna.

fend nog steeds, loswrikte ze de knoopjes der zijdea blouse tot ze de knippen van ’r corset, ’r drukkend,, benauwend corset te pakken had. Toen hield ze hals-ader-zwellend ’r adem in, dreef de dikke vuistjes stevig te zaam, knip na knip loozend, zuchtend, blazend en malsch-uit ademend alsof ze op ’n vroegen lentemorgen de geuren van velden en wei door een open zonne-venster snoof, lei ze ’t raar-slap corset, dat zonder z’n inhoud zeer levenloos aan de verwelkte rijgdraden bungelde, op ’n anderen stoel.

Toen ontspande ma, minzamer blazend, op ’n dèrden stoel en zei: „Sein!”

Sem, goed-gedresseerd, gehoorzaam-rijp ventje, wist wat Sem wou zeggen, wist ’t van ouds. Ma kon niet bij ’r bottines kommen. Zonder Sem zou ma met ’r bottines an naar bed kunnen gaan, omdat pa te lui was en Roosje geen kracht genoeg in V vingers had om ma’s stijf-zuigende bottines van de immeruitzettende voeten te trekken. Semmie, de handen nog zwart van ’t pooken en cokes-geschep — ’t ging in één moeite door — zette zich schrap, ma zette zich schrap met éen voet op den grond en de armen achterwaarts om den stoelleuning — de bottine kraakte — Semmie werd rood, ma bibberde — toen met een ploffende zucht alsof ’t laatst restantje lucht een fietsband ontspoot, klukte de bottine van ma’s óp-can-caneerenden voet. Zoo geschiedde ’t met de andre bottine.

„Hè!”, zei ma, de handen schurkend over de plek, waar ’t corset z’n groeijes gesneden had: „hè, wat