Schetsen, deel 8

4    Monna Vanna.

van praten-de-héele-avond, ’n stuk zonder één Witz, ⁹n stuk waarvan je nèt zooveel navertellen kon as van ’n gesloten-Zondag-achtermiddag: — ’n nakende juffrouw in ’n lange mantel die bij ’n héér in ’n tent op bezoek kwam en dan de strijd — de strijd — of ze al of niet ’r fatsoen had gehouen — ’n stuk dat in twéé woorden te zeggen was, ’n stuk waarvoor de godganschelijke avond gebruikt wier, terwijl je net zoo wijs bleef as in *t begin — pa, geprikkeld-onaangenaam door geen sigaar van kwart voor acht tot bij twaalf

— in de pauze most-ie en zou-die mee in de damesfoyer

— pa was dadelijk bereid werom te ruziën.

„Wat mijn me zorg!”, beet-ie van zich af: „Ken ik ruiken of de tram ’r is of niet?”

„Je ken vroeger opstaan,” zei ma.

„Ken ik ruiken!”, herhaalde    pa kittig:    „Ken    ik

ruiken of ’t stuk op    z’n end is?”

„Dat ken ’n kléin    kind ruiken,” hield ma    vol.

„’n Klein kind in    jóuw land!”,    keef pa, de    deur    ein

delijk open-bonzend.

Semmie bukte om de laatste post op te rapen, die in ’t portaal op de mat lei. Voor de kranten die de bus verstopten, most de klep ’r uit as ze ’n avondje vrij namen. Pa streek ’n lucifer af, lichtte bij.

„Nou — mot ’k buiten blijven ?”, drensde ma: „eerst me dóód hollen voor de tram — dan ’n uur in de kou staan! ” ...

„Ma wat overdrijf u,” klonk Sem’s gebukt stemmetje* „D’r leit nog mèer bij de parapluiebak”, wees pa, de lucifer loslatend die naar z’n vingers kroop.