Schetsen, deel 8

Monna Vanna.    3

Blazend, de lucht bebijtend, ’t vet strotje in klopping, de elbogen suikerpottig gehoekt tegen glanzend gebol van ⁹r zijden japon, den blad-suizenden zijden japon die wrokkig om ’t puffend, hijgend vleeschjesbe-weeg sloot, schok-schudde ze naar ’t knipperend tram-oogje. Even, toen ’r voet, van ’t machtig-ongewone bijna zwikte, wou ze ’t opgeven, maar pa zat al in de tram en Semmie, driftig-gebarend, den voet op de treeplank om z’n beurt te markeeren, zette ’r aan met geschreeuw dat ’n russische danseres zou gestriemd hebben. Ademloos, slik-smakjes proestend greep ze de koperen handvatten. Sem lei z’n handen om ’r heup-middel, tilde, snauwde benauwd: „toe nou ma — as 11 lang zeurt...”

Ze zat, heelemaal weg van pa. Sem stond rtiet Roosje op ’t achterbalkon. En terwijl de volle tram door de rails gleed, wrokte ze over ’t ogge-nebbiesch plezier om zóó na huis te kommen, om jezelf ’n ongeluk an te doen, in plaas van ’n endje te missen, in plaas van vijf minuten vroeger op te stappen, in plaas van behoorlijk op je gemak bij de wissel te wachten.

Op ’t bordes, terwijl pa met z’n kippige oogen, natuurlijk den verkeerden sleutel probeerde, begon ze d'r verwijtingen:

„ ... Aardig-verstoorde avond — ⁹k heb nog klop-pinge in me hart van de tram. Zal jou je zorg zijn!” Pa, onlekker, laat-avond-huivrig — ’n tocht as ’r langs je voeten streek in ’t parterre — pa, uit z’n humeur door zóóveel geld voor 'n praat-stuk, ’n stuk