Schetsen, deel 2

8o    OUDE SPOOKHISTORIE.

jij de botten voor vleesch woog, hahahaaa! haha-haaa!

„Om nou weer op Rooie Mie terug te komme,” brak de Kasteleinsche het gelach dat haar bang maakte: „ze zeggen en as ze zoo iets zegge dan heit ’r een gezien anders zegge ze ’t niet — ze zeggen dat ’t bij tij-je nog op d’r graf spookt... de jonge van Barend die van zijn meissie kwam, zag iets wits boven op d’r kruis zitte.”

„Klets!” lachte de veehandelaar.

„Voor geen goud gaat ’r een uit ’t heele dorp ’s nachts naar d’r graf,” verzekerde de slager.

„’k Doe ’t voor minder,” glimlachte de reiziger. „Om ’n rondje,” wedde de groote kruidenier. „Ach-got doen jullie die grappies niet,” vermaande de kastelein: „as meneer zegt dat-ie wél durft is ’t ommers genoeg: motte d’r ongelukke van komme . .. .”

„Zegge is de zaak niet,” hield de kruidenier vol, die eindelijk gelegenheid had om ’n eind aan ’t gebluf te maken — de kale bluf van stadsmenschen —: „d o e n. Je kan wel alles met je mond beweren. Ik geef ’n dubbel rondje, als je d’r nou dadelijk heengaat.... maar alléén ....” „Natuurlijk .... als je maar zegt waar ’t is .. ..” „Meneer wees nou wijzer,” zei nog eens de kastelein: „’t is niet goed, blijf u liever hier.” „Ach wat! .. . . Hoe moet ’k gaan?”

„’t Kerkhof weet-u?”

„Jawel.”

„Nou: de dèrde-steen van den ingang. Je kan je d’r nooit mee vergisse: ’t is ’n groot hout kruis.” „Ja maar, de bewijze!”

„’k Zal ’n kluitje aarde meebrengen ....”

„Nee, ouwe jongen,” lachte de veehandelaar: