Schetsen, deel 2

OUDE SPOOKHISTORIE.    79

en d’r hekserij had-ie wel met een stevige grok d’r uit gekrege. Geef me d’r nog maar een vader, zei hij tot den kastelein.

De voeten van Jansen kraakten op het zand van de gelagkamer, toen die naar ’t verre-affe buffet ging. Hij wou dat ze nou maar over die historie’s ophielde. Verbieje kon-die ’t natuurlijk niet: de veehandelaar en de reiziger logeerden bij hem en hoe langer ze opzaten hoe meer d’r verteerd werd.

„Ik herinner me nog best,” begon intusschen de slager weer: „hoe in ’63 — in ’63 — ’t jaar voor me vaders dood...” en hij deed ’n luguber verhaal van ’n ouwe dame die ’s nachts in d’r bed vermoord was, d’r keel afgesneje, dat ’t bloed met ’n plassie onder de deurkier was geloopen en geen moordenaar te vinden. En toen op ’n avond, hier huiverde ’t koud langs den rug van de Kaste-leinsche, op ’n avond dat-ie wat laat opzat om rekeningen uit te schrijven hoorde die leven voor in de winkel. Hij met ’n bijl in z’n hand naar voor, goed oppassend dat de kaars niet uitwaaien kon; maar niks, nog niet zooveel. De deur was goed op slot. Alleen druppelde bloed uit ’t lijf van een pas geslacht kalf op de tegels. Maar nou kwam ’t pas en geen gezond uur zou-die meer in z’n leven hebben als-ie ook maar dat loog. Toen die in de achterkamer terugkwam — ach heerejee niet aan zooveel dacht-ie meer, ware al z’n rekeningen door de tocht op den grond gewaaid en van z’n grootboek ware net zooveel blaren omgeslagen dat ’t precies openlag op den naam van Mevrouw de weduwe Post. Wie mevrouw de weduwe Post was informeerde glimlachend de reiziger. Nou natuurlijk de vermoorde dame, zei de slager angstig-deftig. Dan zal ze zijn komme spoke, schudlachte de veehandelaar, die ’m wat om begon te krijgen; omdat