Schetsen, deel 2

78    OUDE    SPOOKHISTORIE.

niks hoor — nog geen staart van ’n muis — en dat ie flap daarop, toen die weer in bed lag, had hooren zuchten in ’n hoek van de kamer. De veehandelaar en de reiziger, stadsmenschen, ongeloovig, wijs door de kranten — gossie de kranten maken de menschen tegenwoordig zoo wijs! — zouen nóg niks van spoken gelooven, al kwam d’r zoo een an tafel zitten, wat de vrouw van den kastelein rilletjes gaf van benauwdheid. Voor geen geld zou ze nou de gang zijn ingegaan — ofschoon daar een lamp brandde. Zelfs had ze ’n huiverig gevoel als ze keek in de verdere diepte van de propere kamer, waar de leege stoelen en tafels zwarte schaduwtjes gaven op den witten zandgrond. De hangklok tikte egaal. De groote kruidenier, die op de hand van den slager was, kon óók verklaren dat-ie-wel geen kloppen gehoord had — maar in de woning, toen ze nog leeg stond iets wits had gezien, iets waaran je geen naam kan geven, iets dat bewoog en van de eene kamer naar de andere liep. Hij had er den veldwachter over angespro-ken, ’n man die om de weerga niet bang was en mèt de veldwachter had-ie op de loer gestaan en weer hadden ze iets wits gezien, iets dat licht in de kamer gaf. Nou? Zeg jij nou maar nee. En Mietje van den kastelein was ziek geworden toen Rooie Mie d’r gezoend had. Dat kon ’t heele dorp zoo voor de kantonrechter bezweren. De veehandelaar rond en dikbuikig, schokkerde van lachen. Hoe was ’t gósmogelijk, gósmogelijk van verstandige mense om d’r zoo in te vliege. D’r bestonden geen geeste. ’t Was allemaal larie. De een maakte de ander bang en de een vertelde praatjes, die de ander navertelde en zoo kwame de verhalen in de wereld. Allemaal verbeelding. Als Rooie Mie een knap wijf geweest was, had-ie zich graag door d’r latezoene