Schetsen, deel 2

C O R R I E.

„Och, u is wèl vriendelijk,” zei mama.

„Nee, ’t hoeft heüsch niet, heusch niet,” herhaalde Corrie, steunend op de ellebogen in den leunstoel.

„Nu ja,” glimlachte hij: „’k begrijp wel dat het geen verplichting is — maar ’k heb er nu zoo’n wonder groot plezier in... En als mama ’t goed vindt, heb jij ’t alleen maar te drinken.”

„Wel, niet waar?” vroolijk lachte mama: „al die scrupules... die scrupules... Desnoods drink ik óok ’n glaasje mee, niet waar? ... niet waar? ... Domme meid!... In onze omstandigheden moeten we de trots maar ⁹n beetje op zij zetten... niet waar?... Hahaha!... Ja, toen m’n man nog leefde ... toén was ’t wat anders, niet waar? ... . Toen hadden we werkelijk een wijnkeldertje meneer, dat gezien mocht worden.... ’n Cantemerltje

hadden we  superbe!... Maar nu!.. .. Alles

Pompenheimer!.... Hahaha!.... Hahaha!.... Eau-du-leiding .... Hahaha!.... En ik zeg nog eens, als ’t op ^Jt oogenblik luxe was.... Maar ’t is geen luxe.... Je kunt ’t toch geen luxe noemen als de dokter ’t voorschrijft.... Niet waar?.... Niet waar?” ....