Schetsen, deel 2

70    SJABBES.

Bram, nijdig, bromde na: „Wat mot zoo’n dokter van je denken!... Mensch je ben gèk!... Wat mot zoo’n man denken!... Nou en ik ga ’t niet halen ... En nou doe ik ’t ook niet!... Is me dat ’n m e s j o e g a a s ... As je op Sjabbes sterf!... Net alsof je d’r wat an doen kan.”

„En ik laat niet op Sjabbes schrijven,* herhaalde Rachel dof, handen in schoot.

„En wie doe je daar nou ’n plezier mee ?” ruziede Bram: „je maakt ’t de menschen lastig om niks ..

„As ze nou wil,* meende Esther: „as ze nou wil... Wat gaat ’t jou an?... Waar bemoei je je toch mee?” „Kies me niet,” gromde Bram: „wat mot zoo’n dokter van je denken ... alsof-ie je kwajongen is ... En ’k vraag wat je ’r mee wil? ... Sjadt ’t mijn wat? Sjadt ’tjou wat?”

„Niet op Sjabbes,” zei Rachel weer, telkens in dienzelfden doffen toon.

„Is ’t dan geen mot?” vroeg Bram, handen spreidend in vragende zekerheid.

„Wat maak jij je nou toch de sappel om niks,” zei Esther, schouder-schokkend: „Je heb ’t toch maar te gaan halen bij den dokter? Wat wil je dan?” „En ik haal ’t niet,” snauwde Bram: „hoe komt ’n mensch d’r op... As je nou toch wat liberale ideeje heb kom je niet op de onzin...”

„Nou en ik heb geen liberale ideeje,” begon Rachel terug te kijven: „en ik wil nou niet... En as ik niet wil... dan wil ik niet...”

„Nou da’s stom genog van je!*

„Maar wat gaat ’t jou an? ... Wat gaat ’t jou an?” suste Esther weer: „laat’r doen zooas ze wil... Wat maak-ie je de sappel om niks...”

Maar Bram gaf ’t niet op.

En ze bleven ruzieën bij ’t kleine dakraam tot Semmie weerom kwam.