Schetsen, deel 2

SJABBES.    6 7

zweetend van ’t loopen. Dokter’s hooge hoed glimde de trap op, de kromming om, boven het portaal uit.

„Dag juf-frouw ... Dag juf-frouw,” gemoedelijk sprak dokter :    „wel,    wel, wel, wat ’n klim...

Eventjes zitten hoor* —, en tusschen hijgjes door pratend naar de bedstee : „zoo... zoo... Wafelman... Weer niet erg lekker?... Weer niet lekker, Wafelman ?... Even wachten hoor ... Puf! ... Puf !... Wat *n trappen...”

„’k Geloof dat ’t afloopt dokter,” zei Esther, bedrukt.

„We zullen eens kijken... We zullen eens kijken,” geruststellend dokter sprak : „wel, wel, Wafelman ... hoe voel je je, hè ?” . .

Vlak bij het bed, hoorend het slijmrig gegorgel, dat tusschen de houten wanden schorde, schrikte hij op, informeerde naar wat er gebeurd was, hoe lang Wafelman zoo gelegen had, waarom ze niet eerder om hem gezonden hadden ... De pols van den zieke rustte tusschen zijn vingers.

Een tien minuten daarna was het afgeloopen. Esther aan de overzij van Rachel, ellebogen gesteund op de tafel, snikte dat ’t zoo gàuw gebeurd was, dat die arme, lieve Joozep, die goeie, beste Joozep gestorreve was zonder iemand te herkennen, dat ’t zoo’n ges j i e w e s van ’n man geweest was — ; Bram, dof-gehoekt in zijn stoel keek naar den grond, oogen knipperend.

De dokter bij het bed, rustig, draaide een portefeuille in de handen, in afwachting van ’t goeie oogenblik om-wat-te-zeggen.

Rachel, stroef — nog had ze geen woord gezegd, wreef de handen, werktuiglijk geschuur.

„Nou maar móéd houen,” sprak dokter, goedig