Schetsen, deel 2

62    SPINNEKOP.

Ik vond het geval curieus, ongewoon. Je weet ik hóud van bizarre dingen. Mijn hemel, dacht ik, hoe wonderschoon is deze schepping, hoe pheno-menaal het leven! En in verrukking volgde ik de bewegingen van het gracieuse dier, dat van draad op draad klauterde met eene volleerdheid, eene wetenschappelijke berekening dat het mij ganschelijk frappeerde. Het was een net van ongewone lengte met groote vlakken aan de einden. Er was geen enkele onregelmatigheid, geen enkele afwijking. Ik verzeker je, dat er de meest zuivere driehoeken en parallelogrammen waren.

Naar het centrum werd het systeem ingewikkelder, grooter van intellect, kunstiger van samenstel. „Arme dwaas,” zeide ik tot de spin: „welk nutteloos werk begaat gij hier. Niet op losse gronden betaamt het te bouwen, niet op ijs, niet op vrouwe-harten, niet op beddelakens. Ik verwondere mij zeer over uwe lichtzinnigheid. Uw schoone arbeid zal ruwelijk verstoord worden. Uw hand is wijzer dan uw dwaze hoofd. Zoo mijne vrouw gewaar wordt wat gij misdreven hebt is het gedaan met uw leven en mijne rust dezes laatsten wittebrood-dags. Weet gij niet dat leedwezen de zonde op de hielen volgt, zoo spoedig zij begaan is. Niet boven het hoofd mijner vrouw is het fondament van uw welvaren. De woorden hebben vleugelen, de muren oogen, de velden oogen — en het is een zot die zijn dolingen getrouw blijft.” Na deze vluchtige woorden, strekte ik de hand uit om de spin te grijpen, maar het deed mij zeer een zoo heerlijken arbeid met sterke handen te verstoren. Ik aarzelde.

Noem het dwaas: ik aarzelde. Zegt niet de Koran: „Zij die goed handelen, zullen de uitmun-tendste belooning ontvangen en een overvloedig