Schetsen, deel 2

SPINNEKOP.    61

We stapten af in een hotel, ouderwetsch, met beneden gelagkamer, krakend van wit zand, een helderheid om bij te watertanden na het gezwerf in stoffige Fransche en Belgische hotels. Mijn jonge vrouw was moe, verlangde te rusten. De waard wees ons de kamer, een hoog, donker vertrek met massieve deuren, paneelen, zware gordijnen een kamer zooals in een kasteel, als in de Dame Blanche.

Ik sliep tot ’s morgens zeven uur, dood-op van het geslenter door ruïnes, den vorigen dag. Ik geeuwde, rekte me uit, niet meer in staat te slapen daar het licht van een hoog boograam me precies in de oogen scheen. Mijn vrouw sliep. Zachtjes stond ik op, kleedde me aan, keek door het raam, zag een pracht van een landschap, rotsen, donkergroen, een brokje zuivere romantiek. Toen keerde ik me om om mijn vrouw te wekken. Stel je voor, mijn waarde, dat het bed groot en zwaar was, als het andere in de kamer. Er boven was een hemel van lichtbruine gordijnen, die achterwaarts drapeerden. Ik boog me over mijn vrouw, keek verrast toe. Zij lag met het hoofd in een hoek van het eikenhouten bed, juist in een hoek — en wat ik je zeggen ga, is waar op mijn woord van eer, er was een groote spin, die gedurende den nacht een goddelijk-mooi web gespind had, schuin-heen over haar boofd. Ik sloeg voorzichtig het bedgordijn weg.

De uiterste draden van het net waren gehecht in den hoek van het bed, de andere aan de kanten van het hoofdkussen, zoodat het witte slapende hoofd van mijn vrouw er bijna door omsluierd werd. De spin gleed heen en weer, loopend over de wegstralende draden, schijnbaar niet gehinderd door de flauwe ademzuchtingen uit den open mond.