Schetsen, deel 2

6o    SPINNEKOP.

„Waarom heb j’m niet dood gemaakt?” zei ze, woedend:    „’k kan die dieren niet luchten. Ik

besterf het als ik ze zie.”

Ik kalmeerde haar, poogde haar onder het oog te brengen dat een spin een vrindlijk diertje is, mooi in zijn bewegingen, mooi in zijn arbeid, beestje van merkwaardig intellect. Ik had goed praten. Zij weigerde verder buiten te zitten, verbeeldde zich telkens dien avond de spin ergens te voelen.

Het was volle zomertijd. Na dien dag ging er toevalligerwijze bijna geen enkele voorbij of een spin was in onze nabijheid. Ik verjoeg ze. Zij werd kwaad omdat ik ze niet d o o d e n wilde. Als zij het zelf maar eenigszins kon, doodde zij spinnen. Liep er een op den grond: haar spits muiltje verplette hem. Sliep er een op den tuinmuur en had ze gelegenheid hem te verrassen, dan drukte zij hem dood, zonder hem aan te raken. Eens toen ik in ’t donker gekscherend riep: Een spin! Een spin! viel zij flauw, wilde zij me twee dagen lang niet zien.

Eindelijk in September trouwden we, kennend elkanders gebreken, zoo-ongeveer. We maakten een reisje naar Parijs, over België terug naar Holland. Het waren kostelijke dagen van geluk, geluk waaraan geen einde scheen te komen. Laat ik niet trachten je er eene beschrijving van te geven. Het is zoo dikwijls gedaan en nooit gelukt. Ik droeg mijn vrouwtje, zooals het in wittebroodsweken gebruikelijk is, „op de handen.” Het leven lei voor ons als... maar hier ga ik zoo waar al weder aan ’t beschrijven ! ... Drie weken hadden we gereisd. Nog één nacht zouden we doorbrengen in een kleine plaats — ’t doet er niet toe waar — om den volgenden morgen met den sneltrein terug te keeren.