Schetsen, deel 2

SPINNEKOP.    59

van geenerlei waarde waren. Zij sprak Fransch als eene Parisienne, Duitsch, Engelsch met voortreffelijk accent, zij was musicienne, o werkelijk het waren schoone avonden als zij voor het klavier zat en de heerlijke tonen door het geopend venster ruischten; voor ’t laatste vind ik niet de juiste woorden, helaas! Kun je je voorstellen, mijn waarde, dat een vrouw van zoo gedegene opvoeding, eene vrouw met diploma Hoogere Burgerschool, een geëmancipeerde vrouw met heldere inzichten, zelfs in de „sociale beweging" bang was voor... Maar laat ik voet bij stuk houden, niet vooruitloopen op hetgeen ik je zeggen wilde. Op een zomernamiddag zaten we in de veranda; we waren nog steeds verloofd, verliefd, genoten van de buitenlucht. Mijn hand rustte in de hare of de hare in de mijne. Daar wil ik van af zijn. Koeien graasden in het veld.

Plotseling werd zij wit, bleek als ’t blad van deze tafel, sidderde, zat als een beeld van smart. Wat is er, wat is er, zei ik, opspringend, doodelijk ongerust. Zij was eerst niet in staat te spreken, wees naar de tuintafel, waarover kalm een kleine, zwarte spin bewoog. Ik begreep niet dadelijk wat zij bedoelde, maar toen zij hare spraak terug had, gilde ze bijna: „Doe weg dat béést, o, doe ’t weg!” Schaterend schoof ik met mijn hand het diertje van de tafel op den grond. Zij werd voor het eerst kwaad :

„Je had hem moeten dooden, dat afschuwelijk beest!" zei ze stampvoetend: „’k blijf hier geen oogenblik langer zitten met zulk een vies dier op den grond!"

Bijna schreiend liep ze de tuinkamer in. Ik haar na.

„Wel lieve kind," lachte ik, trachtend haar te zoenen — schoonmama dutte in de andere kamer: — „is dit een reden om zóó op te stuiven?"